Oczywiście, postawa przyjacielska, to nie to samo, co przyjaźń. Przyjaźnienie się wymaga czasu i uważności. I tego poczucia, że ktoś nas dobrze zna, słucha i akceptuje, wtedy jest to naprawdę komfortowe. Możemy być autentyczni. Nasze zalety są mile widziane, nasze trudne cechy brane w nawias, albo delikatnie wyśmiewane – tak, że ten słynny feedback jest, ale bez ciągłego „stania na dywaniku u pani dyrektor”. A najbardziej doceniana jest po prostu nasza obecność. Z przyjacielem można się pokłócić, a potem pogodzić. Kiedyś moja córka powiedziała o swojej przyjaciółce ze szkoły: „Ja sobie nie mogę pozwolić na utratę tej relacji”. Nie potrzebowała mi tego tłumaczyć. Od razu zrozumiałam, ponieważ też mam przyjaciółki ze szkoły. I chociaż każda z nas jest z innej bajki, ich obecność jest dla mnie bardzo cenna. Częściowo jest to chyba spowodowane tym, że mnie tak dobrze znają: miałyśmy razem wiele wspólnych przygód. Bycie z przyjaciółmi, to bycie w kręgu zaopiekowania i mocy. 

Można to podsumować słowami piosenki Simple Red: If you don't know me by now, you will never never never know me. Czyli: „Jeśli nie poznałeś/ nie poznałaś mnie do tej pory, to już nigdy mnie nie poznasz”. Poznać kogoś, to dla mnie znaczy: „wiedzieć, kim ta osoba jest”, oraz „co jej w duszy gra”. Trzeba tę drugą osobę po prostu zobaczyć. Jeżeli brak tego elementu, o bliskiej relacji nie ma mowy. 

©julitagrodek 27.02.24

Człowiek od zawsze lubił sobie wyobrażać różne rzeczy. W którymś momencie zaczął sobie wyobrażać przyszłość. Pesymiści widzą ją na czarno i pogrzebowo, optymiści kolorowo i bajecznie. A jak Ty ją sobie wyobrażasz? I czy często pracujesz z wizualizacją? 

Pierwsze skojarzenie może być coachingowo - biznesowe. Wielu tzw "ludzi sukcesu" lubi opowiadać o tym jak od zawsze mieli wizję swojego życia, więc coś w tym musi być! 

Ale to oczywiście nie wszystko. Bez boskiego daru wizji artyści nie mogliby tworzyć, architekci nie projektowaliby domów, a jogini by nie medytowali. Wizja pomagała kobietom i mężczyznom różnych nacji znosić okupację  i ciężkie ograniczenia. Wizja wspomaga leczenie i wiele innych procesów. Jest tym, co nas zasila i pomaga nam przetrwać. Zasila naszą kreację.

Wizualizacji można się nauczyć, ćwicząc pomału „wewnętrzne widzenie”, ale wizualizacja, to nie tylko wzrok skierowany na ekran naszego umysłu, ale też po prostu odczuwanie tego obrazu, który w sobie wyświetlamy. Są ludzie bardzo zmysłowi, którzy potrafią sobie zwizualizować nawet smak czy zapach! Inni z kolei bardziej czują w sensie nastroju i atmosfery. 

Hipnoza bardzo mocno współpracuje z wizualizacją. Wizuallizacja może być pomocna w leczeniu, w psychoterapii, w relaksowaniu się, planowaniu dnia i przyszłości. 

Czy są jakieś niebezpieczeństwa związane z wizualizacją? Tak, i chcę o tym właśnie opowiedzieć. Przykładowo. Jest różnica pomiędzy wyobrażaniem sobie punktu w przyszłości a wyobrażaniem sobie jak ma wyglądać ta przyszłość. Jakie będę mieć nawyki? Jak będę o siebie dbać? Jak będzie wyglądał mój typowy dzień w wymarzonym kiedyś, o której godzinie będę wstawać, czym się będę zajmować przez cały dzień; jaki będę mieć widok z okna, gdzie będę mieszkać, ile zarabiać i z jakimi ludźmi spędzać swoje życie – to obraz całościowy. Całościowy obraz, na który mogę nałożyć nastrój, wrażenie, wibracje, kolory, zapachy. Ale widzenie jednego, przełomowego punktu w przyszłości i uzależnianie od niego w pewnym sensie swego powodzenia, czy niepowodzenia, to już zupełnie coś innego.

Przypomina to trochę wierzenia typu: „Kiedy umrę, pójdę do nieba”. Albo: „Kiedy nastąpi ten dzień, gdy spotkam mojego przyszłego męża”, „Kiedy doznam oświecenia i wszystko się odmieni”, „Kiedy Ziemia dostąpi wzniesienia i stanie się Rajem”, „Kiedy nastąpi koniec świata”, „kosmici przylecą na Ziemię”, „Kiedy wygram milion dolarów” i tak dalej, i temu podobne. Z punktu widzenia psychologii zdrowsze jest wizualizowanie szerszego obrazu, a nie punktu w czasie i konkretnego wydarzenia, na którym się fiksujemy.

Popularny rosyjski coach Albert Safin twierdzi, że „domeną wszystkich biednych ludzi jest wyobrażanie sobie tego jednego, jedynego dnia, od którego wszystko zależy” i mówiąc „biednych” ma na myśli bardziej biedę umysłową, duchową, mentalną.

 Jest w tym sporo prawdy. Tak wynika również z mojego doświadczenia. Bo ile razy moja własna „bieda umysłowa” każe mi sobie wyobrazić „ten jedyny moment”, tyle razy sama ze sobą przegrywam i nie jest to specjalnie przydatne. Kiedy jednak wchodzę wizją w szerszy obraz i się nim doładowuję i go w sobie zapisuję, okazuje się, że moja wizja faktycznie zaczyna się przejawiać w rzeczywistości. 

Dlatego uważam, że fiksowanie się na jednym, konkretnym wydarzeniu/momencie wzmaga oczekiwanie i napięcie. Od tego już tylko krok do „wyładowań”, a może nawet i frustracji. To jest normalne i ludzkie, ale... czy zawsze musimy mieć pod górkę? Wizualizacja całościowych etapów, procesu, drogi wraz z celem zmniejsza napięcie i buduje dobry nastrój. 

Polecane lektury: Wizualizacja - poradnik o psychologicznych metodach walki z chorobą. Francois J. Paul - Cavallier

©julitagrodek 21.02.24

New ageowa moda na „zjednoczenie z bliźniaczym płomieniem” trwa już od dawna i miewa się  dobrze. Często przeradza się w poszukiwanie dróg duchowego rozwoju, ale jest też i gorszy scenariusz: może się okazać „ścieżką miłosnej obsesji”. Taką obsesję nazwano limerencją. Nie musi jej towarzyszyć filozofia  „bliźniaczego płomienia”, zdarza się jednak, że jest podsycana przez rozmaite teorie, np. na temat inkarnacyjnego „związku dusz”, dlatego poruszam tutaj ten temat. 

Limerencja, to nie to samo, co miłość

Takie teorie, czy intuicje oraz przeżycia niekoniecznie są oszukańcze czy fałszywe. Chodzi tu raczej o to, że nie pomagają komuś uwikłanemu w obsesję nabrać perspektywy, wyluzować się, odpuścić. Odczuwając "głębokie połączenie" z drugą osobą, zaczynamy doświadczać czegoś, co można nazwać miłością bezwarunkową; otwieramy się na nowy stan odczuwania. Być może dawno tego nie odczuwaliśmy, albo może w ogóle i jest to nasz pierwszy raz. Coś  się w nas aktywowało. Zaczynamy czuć sercem. Jeżeli potrafimy przy tym dalej normalnie funkcjonować i żyć swoim życiem, cudownie! Jeżeli ta druga osoba też tak czuje - jeszcze lepiej! Gorzej, kiedy uzależniamy całość naszego bycia, w tym także poczucie własnej wartości, od romantycznych przeczuć, fantazji i emocji, oraz - i przede wszystkim - od reakcji drugiej strony. 

Ktoś zanurzony w stanie limerencji nie przejmuje się dobrem osoby, na punkcie której ma obsesję. Jest to stan niezależny, ograniczony do umysłu tego, kto go doświadcza. W miłości druga osoba jest ważną częścią naszego życia. W limerencji wartość drugiej osoby jest często znacznie nieproporcjonalna. Innymi słowy: relacja może w ogóle nie mieć miejsca, albo jest szczątkowa czy przelotna. Doświadczenie to różni się również od zwykłego pożądania seksualnego. Osoba w stanie limerentnym niekoniecznie chce uprawiać seks z obiektem pożądania. Jest skupiona na myśleniu, odczuwaniu i analizowaniu. Wygląda to trochę tak jakby śniła na jawie. 

Pragnienie bycia kochanym za wszelką cenę

Nie jest to „wygodna” informacja, ale badacze zauważają, że istnieje stała korelacja między limerencją a stanami lękowymi, depresją, czy używaniem substancji psychoaktywnych. Limerencję powiązano również z traumą, np. porzuceniem czy zaniedbaniem we wczesnym dzieciństwie. Stan mimowolnej obsesji na punkcie drugiej osoby opiera się na wielkiej niepewności – „Czy ta osoba także mnie pragnie?” Może obejmować irracjonalnie pozytywną ocenę cech tej osoby i tęsknotę za odwzajemnieniem. To również chęć bycia pożądanym, fizycznie i emocjonalnie. Cała uwaga koncentruje się na tym, czy obiekt pożądania odwzajemnia uczucia. Dla osoby, która stała się takim obiektem (o ile o tym wie!) taka rzeczywistość może być skrajnie niekomfortowa – chyba, że jest narcystycznym manipulatorem, albo... (taki scenariusz też jest możliwy) sama ma tendencję do kompensowania relacjami swoich traum. 

Stan ekstazy i udręki

Ktoś zanurzony w limerencji odtwarza i analizuje każdą interakcję z daną osobą pod kątem oznak jej ewentualnego zakochania ( „On/ona też mnie kocha!”). Jeśli takie oznaki zostaną wykryte, poczucie własnej wartości idzie w górę, zwyżkuje. Ten ekstatyczny i obsesyjny stan jest rdzeniem limerencji. Może zakończyć się uczuciem smutku, agonii lub obojętności, ale jest to stan o dotkliwej intensywności, który przewyższa wszystkie inne życiowe troski. Myśli o obiekcie uczuć są uporczywe i natrętne. Możliwy jest brak apetytu, osłabienie, kołatanie serca. Jest też niepokój, czy wręcz strach, żeby nie zrobić czy nie powiedzieć czegoś w pobliżu obiektu swoich pragnień, co mogłoby tę osobę zniechęcić; skrępowanie, nadmierna świadomość tego jakich słów się używa, jak się wygląda. To rodzaj narzuconego samemu sobie więzienia. Bardziej interpretacja wydarzeń niż same wydarzenia. Podziwiasz kogoś, ta osoba pociąga Cię fizycznie, widzisz lub myślisz, że dostrzegasz cień możliwej wzajemności i proces zostaje uruchomiony.

Zauroczenie, krystalizacja i pogorszenie

W trakcie zauroczenia wszystko jest wspaniałe. Kiedy rodzaj relacji „musi się skrystalizować”, jednostka doświadcza obsesyjnej, niespokojnej i ekstatycznej intensywności swoich uczuć. W obsesji na punkcie tego, czy obiekt uczuć czuje do Ciebie to samo fantazjowanie jest bardziej ekscytujące niż realizacja fantazji. Jeśli w ogóle dochodzi do skonsumowania relacji, głód uczuć pozostaje i następuje pogorszenie. Idealizacja obiektu zaczyna zanikać, podobnie jak intensywność uczuć. Fizyczne oznaki „bycia uwięzionym w obsesji” przypominają objawy lęku lub manii: podwyższone tętno, trudności ze snem, nadmierne pocenie się, niechęć do normalnych posiłków, a w niektórych przypadkach nagły wzrost energii. 

Droga wyjścia z obsesji

Idea znalezienia swego „bliźniaczego płomienia” na ogół nie idzie w parze z ułożeniem sobie z taką osobą życia, chociaż oczywiście bywają wyjątki. W wersji wyjątkowo trudnej obsesja może trwać latami i jest podsycana przez wizualizację i nakierowane na obiekt fantazje oraz myślenie. 

Charakterystyczne jest uporczywe czepianie się myślami tych momentów, gdy "było dobrze" lub "było tak wspaniale", bez zauważenia, że to "dobrze" czy "wspaniale" mogło zostać "wyprodukowane" tylko i wyłącznie przez tego, który tego doświadczał. Pojawia się roszczeniowość. Nie jest to zdrowa forma relacji, jeżeli w ogóle można to nazwać relacją. Ktoś uwikłany w taką „grę pozorów” czuje się czasem ekstatycznie, innym znów razem jest w agonii, w odrętwieniu. Uczucia mogą się okazać nieodwzajemnione, ale w wypadku limerencji to za mało, żeby powiedzieć sobie „dość”. 

Często osoby dotknięte limerencją zaczynają sobie z niej zdawać sprawę dopiero wtedy, kiedy znajdą się w stanie skrajnego wyczerpania. Jak z tego wyjść?  Dobra wiadomość jest taka, że nie musisz wiedzieć  i planować wszystkiego. Dowiedz się tylko, jaki będzie Twój następny krok...

Krok 1: Rozpoznanie wpływu limerencji. 

Ten wpływ może polegać na zaniedbaniu innych relacji rodzinnych czy przyjacielskich; na zaniedbaniu własnych dzieci; na zaniedbaniu siebie samego; swojej pracy; zapomnieniu o swojej pasji. Jest to moment podsumowania zysków i strat. Uświadomienia sobie: „Co ja właściwie robię ze swoim życiem?” „Co mi to daje?” „Co mi to zabiera?' 

Krok 2: Nadaj priorytet swojemu dobremu samopoczuciu. 

Gra toczy się o Ciebie. Twoją duszę. Twoje zdrowie psychiczne i fizyczne. Twój dobrostan. Przypomnij sobie jak to jest cieszyć się życiem;  być wyluzowanym i spokojnym, radosnym i podekscytowanym – kiedy te wszystkie stany nie są uzależnione od obiektu Twoich uczuć, ale pojawiają się po prostu z Ciebie. Dlatego, że jesteś!

Krok 3: Skieruj energię na samoopiekę. 

Nauka opiekowania się sobą jest procesem. Jesteśmy dorośli i bez względu na to, co wydarzyło się w naszym życiu, jakie było nasze dzieciństwo, jakie błędy popełniliśmy – żadna z tych rzeczy nie jest powodem do krzywdzenia siebie, zaniedbywania siebie. Krzywdzenie siebie jest rodzajem samonienawiści, która potrafi kaleczyć nie tylko nas, ale też cały świat wokół nas.

Krok 4: Rozwiąż podstawowe problemy. 

Te wynikające z zaniedbania. Te, które powstały wtedy, kiedy zajmowała Ciebie Twoja obsesja. Oraz wszelkie inne, które były spychane na margines, może nawet latami. Problemy, to nie tylko sprawy materialne; to również uwaga i wysiłek poświęcone temu, co naprawdę ważne.

Krok 5: Poszukaj wsparcia zewnętrznego. 

Będąc w kryzysie, musimy sprawy przegadać z kimś kto w nas wierzy i jest nam życzliwy. Jest to też moment, w którym możemy skorzystać z pomocy terapeuty. 

Krok 6: Zarządzaj wyzwalaczami. 

„Wyzwalaczem” jest wszystko to, co ściąga nas w dół, w mroczną krainę rozpamiętywania; do znajomego stanu „snu na jawie; do dobrze znanych stanów agonii, apatii, zmartwienia, niskiego poczucia własnej wartości. Ponieważ mamy już pewne doświadczenie, możemy nauczyć się rozpoznawać te elementy i wiedzieć, czego unikać. Możemy też wyrobić w sobie nawyk kierowania w takich momentach uwagi na coś innego, lub zajęcia się czymś innym. Stawką jest nasze szczęście, np. przejście na zdrowsze formy relacji. 

Krok 7: Przyjmij miłość własną. 

Jesteś ze sobą dzień po dniu. Poznaj tę osobę, z którą jesteś. Naucz się ze sobą spędzać czas i rozpoznawać swoje emocje. Zamiast od siebie uciekać, po prostu bądź ze sobą i w sobie najpełniej i najlepiej jak potrafisz. Jest sporo racji w powiedzeniu, że ktoś, kto potrafi zaakceptować i pokochać siebie, potrafi również dać miłość i akceptację drugiej osobie.

Ukochanie samego siebie, objęcie i utulenie swojego wewnętrznego dziecka nie ma nic wspólnego z megalomanią. Miłość własna jest częścią miłości bezwarunkowej, a bycie swoim najlepszym przyjacielem jest inwestycją w zdrowienie. Daje nam rodzaj pełni i kompletności, a przez to – także nadzieję na stworzenie szczęśliwych relacji i związków, które dzieją się tu i teraz, a nie w świecie marzeń i fantazji.

©julitagrodek 11.02.24

Chcę ci przedstawiać ćwiczenie z zasobów qi kung. Będzie ci do tego potrzebna otwarta przestrzeń w naturze. Pracuj z żywiołem drewna. Drzewo, to wzrost, odradzanie się do życia, ekspansja. 

1. Pozycja stojąca, wyprostowana. Niezbyt duży rozkrok. Głęboki wdech, zatrzymaj i wypuść. Opuszczają Ciebie wszystkie toksyny, złogi i napięcia. Wdech, zatrzymaj i wydech. 

2. Kiedy będziesz oddychać w takim rytmie, przypomnij sobie jakie są cechy yin i jakie są cechy yang. Yin oznacza ciemny, ciężki, powolny, żeński. Yang - lekki, jasny, szybki, męski. Te dwa przeciwstawne światy istnieją razem w równowadze. Yin, to siły kobiece, takie jak woda, miękkość, intuicja. Yang, to siły męskie, takie jak ogień, asertywność, twardość, racjonalne myślenie. 

3. Kiedy stoisz na otwartej przestrzeni, koncentrujesz się na najwyższym miejscu na swoim ciele. Jest to czubek głowy. To miejsce na twoim ciele jest najbardziej yang. Przyjmuje najwięcej światła i ciepła. 

4. Wyobraź sobie, że jesteś drzewem i wzrastasz. Korona drzewa - jego czubek ciągnie do światła i ciepła. Tak następuje wzrost. Ramiona luźno zwisają wzdłuż ciała. Kręgosłup prosty. Odczuwasz w nim lekki impuls wyciągania do góry. Ten impuls biegnie od tyłu po części szyjnej i obejmuje tył głowy, aż dochodzi do miejsca najbardziej yang na twojej głowie. Wyciągasz się do światła i ciepła. Rośniesz, ekspandujesz. 

5. Zatrzymujesz ramiona w miejscu, panuj nad nimi. Twoje łopatki naprężają się i dół pleców pracuje. Ciało samo się ułoży do wyciągania. Daj sobie czas. Skupiaj się na najwyższym miejscu na swojej głowie, myśląc jak przyjmujesz te wszystkie właściwości światła i ciepła, i wzrostu. Wszystkie właściwości yang. W kulminacyjnym momencie wyciągania wyrzuć ramiona do góry: ułożą się w kształt litery V. 

6. Opuść ramiona, niech znów zwisają luźno wzdłuż tułowia. Teraz znajdź na swoim ciele miejsce najbardziej yin. To twoje krocze. Najbardziej ukryte, najbardziej ciemne. Skup się na tym miejscu i odczuj wszystkie te właściwości yin: miękkość, poddawanie się, przyjmowanie. 

7. Opadnij do tego miejsca. Możesz odczuć naturalny impuls jakby minimalnego spychania się kręgów kręgosłupa. Jakby wszystko schodziło w dół. Żadne drzewo nie będzie wzrastać bez tej ciemnej, wilgotnej części: tam, gdzie mieszczą się korzenie i gromadzi się wilgoć. Możesz lekko ugiąć kolana, zachowując lekki rozkrok. Skupiaj się na miejscu yin w swoim ciele. 

8. Możesz powtórzyć ćwiczenie wyciągania się i opadania w rytmie oddechu. Wdech – wyciągasz się do góry. Zatrzymaj – czujesz ciepło i światło na czubku głowy. I wypuść – opadnij do krocza.

9.  Licz w myślach do pięciu przy wdechu, do pięciu przy zatrzymaniu i do pięciu przy uwalnianiu. Wdech (5), zatrzymaj (5) i wypuść (5). Kiedy zmęczy Ciebie liczenie, rób wszystko naturalnie, w swoim własnym tempie. 

Rób to codziennie, wzraz z rozwijającym się cyklem wiosny, kiedy energia żywiołu Drewna budzi się do życia i jest najbardziej aktywna. Możesz później kontynuować w ciągu lata. To ćwiczenie należy do tzw „powolnej gry qi kung” - powtarzane przez dłuższy czas nagromadzi w tobie na poziomie ciała i umysłu pożądane właściwości żywiołu drewna. Miłego ćwiczenia!

Odpowiadając bardziej szczegółowo na pytanie "Jak działa wizualizacja?": 

• 
  nasze wewnętrzne "kino" zmusza umysł do większej koncentracji, programując RAS (ang. reticular activating system), czyli siatkowy system aktywujący, znajdujący się w części mózgu odpowiedzialnej za pobudzenie i motywację;

• aktywuje podświadomość i jej twórcze siły. W rezultacie to, co oglądasz na ekranie swojej wyobraźni ujawnia się - w takiej, czy innej postaci - na zewnątrz Ciebie. Świat jest Twoim lustrem... a bajka, którą samemu sobie/samej sobie opowiadasz dzieje się także tutaj, w tej widzialnej, namacalnej rzeczywistości.

https://www.youtube.com/watch?v=qUde7eCVd1Q

Pola świadomości 

Być może znana Ci jest teoria pól morficznych Ruperta Sheldrake’a. Zgodnie z jej założeniami każde zjawisko (materialne lub nie) posiada swoje pole morficzne, czyli uniwersalną bazę danych – zapis informacji, emocji i energii nagromadzonych od momentu powstania tego zjawiska, aż do chwili obecnej. Pola te przenikają i otaczają tzw. „jednostkę morficzną”, którą może być osoba, zwierzę, przedmiot, myśl czy uczucie, a także grupa osób, a nawet abstrakcyjny koncept. 

W trakcie sesji prowadzonej metodą dwupunktu podłączamy się do pola, które nas w danym momencie interesuje (np pole zdrowia), a także do pól wszystkich zjawisk, które uformowały daną sytuację. Jaki jest rezultat synchronizacji z pożądanym przez nas polem? Synchronizacja przywołuje do naszego życia zjawiska z obszaru tej konkretnej częstotliwości. Taka synchronizacja jest czymś, co wiele osób potrafi robić w sposób naturalny. Jeśli jednak mamy się tego uczyć, metoda dwupunktu jest dla nas świetnym rozwiązaniem: uczymy się „przyciągania“ sytuacji, na których nam zależy. 

Prawo rezonansu

Prawo rezonansu stanowi: rezonować to wibrować we współodczuwaniu. Stąd słowo „współczucie”. Prawo rezonansu bierze udział w ewolucji zbiorowości i jednostek. Dlatego powinniśmy zwracać uwagę na swoje myśli, oraz na to, z czym rezonujemy. Z drugiej strony, rezonans pomaga nam w zlokalizowaniu punktów zapalnych, punktów problemu, choroby, zaburzenia. Może nam też pomóc w nauce nowych umiejętności – możemy się „podłączyć“ pod pole informacji danej grupy. Pod tym względem rezonans morficzny jest bardzo pożytecznym procesem. 

Kim jesteśmy, żeby oceniać, że nam wolno to robić? 

W roku 2005 strona naukowa NASA doniosła o tajemniczej, ale potężnej częstotliwości energii pochodzącej z kierunku centrum galaktyki. Rzecznik prasowy NASA powiedział, że ta częstotliwość przenika każdy atom w Układzie Słonecznym, co niesie ze sobą efekt zupełnie nieprzewidywalny. Jeśli tak właśnie przejawia się Źródło (przez niektórych nazywane Bogiem), możemy przyjąć, że i my jesteśmy jego przejawieniem i że nie żyjemy w statycznym wszechświecie; że ewolucja jest raczej normą niż wyjątkiem i że wszyscy jesteśmy częścią procesu ciągłej ewolucji w tym czasie.

Punkt zero

W polu potencjału, w punkcie zero, istnieje nieograniczona liczba różnych wariantów. Mamy po prostu możliwość powrotu do pierwotnej harmonii. Stres nie ma miejsca, kiedy kierujemy się ku najlepszym rozwiązaniom wybranych spraw. Jest to bardzo efektywny styl życia. Każdy z nas, bez względu na rasę, płeć, wykształcenie i pochodzenie, może tego doświadczyć. Fizyka współczesna zlokalizowała coś, co nazwała punktem zero, którego nie da się zmierzyć - ani częstotliwościami, ani w żaden inny sposób. Jest to punkt potencjalnego tworzenia, bo w tym punkcie energia jest bezkształtna. W praktyce oznacza to dla nas, że jesteśmy w stanie w świadomy sposób kreować swoje życie. 

Jakie możliwości ma człowiek?

W wizji kwantowej człowiek jest zarówno cząstką jak i falą. Jesteśmy cząstką – pojedynczą jednostką, ale w rzeczywistości jesteśmy też falą i dlatego możemy łączyć się ze wszystkimi rzeczami. Cały czas jesteśmy w kontakcie ze zbiorową świadomością. Jeżeli siebie przeprogramujemy, wejdziemy na wyższy poziom rozwoju, powstanie nowa cząsteczka zbiorowości. Nie tylko jesteśmy w stanie zapewnić dobre życie sobie i swojej rodzinie, ale też możemy dodać od siebie coś pozytywnego do wspólnej puli. Im więcej takich cząsteczek, tym większa świadomość zbiorowa. Tak przebiega ewolucja zbiorowości.